Dames 2 viert feest met welverdiend kampioenschap!

Lieve fans…

Sorry!

Sorry dat jullie sinds de start van 2017 aan het wachten zijn op een nieuw stukje over de wedstrijden van dames 2.

Sorry!

Jullie hebben ons moeten missen door mijn nalatigheid, luiheid en gebrek aan schrijfzin.

Sorry!

 

De tweede seizoenshelft was wisselvallig te noemen. Dom puntenverlies in vele wedstrijden, afgewisseld met gemakkelijke 4-0 overwinningen. Gek genoeg werden de punten met name verloren tegen de nummers 9 tot 12 en juist in de bovenste regionen werd het steeds een makkelijke avond of middag.

Onze grootste en enige concurrent Zovoc deed leuk mee om het seizoenseinde spannender dan ooit te maken. Het hele seizoen hebben we voorgestaan met minimaal 1 punt en maximaal 5 punten op Zovoc. Steeds weer lieten we het na om verder uit te lopen en te zorgen dat we kampioen konden worden in de laatste thuiswedstrijd. Het kampioenschap in onze poule werd bepaald in het laatste weekend. Het weekend van 21 en 22 april. Alles in eigen hand om op 21 april het kampioenschap binnen te slepen door met minimaal 3-1 te winnen.

Vrijdagmiddag begon onze kampioenswedstrijd met de voorbereidingen in Huize Merkus, alwaar coach Milan met Annemieke de tapas verzorgden. De tapas voor tijdens en na de wedstrijd. De kipspiesjes, gehaktballetjes, fruitspiesjes, caprese spiesjes en kaasstengels met guacemole werden allen zorgvuldig ingepakt in een grote blauwe boodschappentas.

Op vrijdagavond 21 april vertrokken we om 19.45 uur in zo min mogelijk auto’s (lees: met zo min mogelijk Bob’s) richting Rijswijk. Het team was compleet, aangevuld met Sanne de Rooij voor een beetje (boel) extra lengte en aanvalskracht. Beide coaches waren aanwezig in hun nette pak en hadden hiervoor hun eigen laatste wedstrijd afgezegd. Beiden vol vertrouwen, maar met gezonde spanning voor de wedstrijd.

 

De tribunes werden bezet door Niels, Jochem, Hennie en Hennie. Na enige tijd sloten hierbij ook Joke, Annelies en Jacqueline (onze trouwe en zeer gewaardeerde invalsters) aan voor de mentale en vocale ondersteuning. Opvallend was ook de aanwezigheid van een aantal speelsters van grote concurrent Zovoc, die blijkbaar graag bij ons de kunst van het kampioenschap wilden afkijken.

Rond 21.45 uur begon de wedstrijd meteen goed. Enorme servicedruk zette de Rijswijkse dames vanaf het begin onder druk. Ze hadden níets in te brengen. Het enthousiasme en de overtuiging was duidelijk in de tas vanuit Boskoop meegekomen en werd direct volle bak ingezet. Het was een genot om te spelen en te kijken, te luisteren en te zingen. Met 25-14 was de eerste set een makkie en leek het spelen van de wedstrijd bijna een formaliteit te worden.

 

De tweede set werd de spanning in de benen toch wat meer zichtbaar. Inter Rijswijk ging goed van start. Dat wil zeggen, wij niet. Wij maakten hun punten door domme fouten en minder druk in de service. Bij 6-11 achter maakte een goede serviceserie de stand weer terug gelijk. Het enthousiasme kwam langzaam terug en ook de overtuiging kwam langzaam weer wat boven drijven. Het was erop, erover en doorstomen naar de 25 punten. Met 25-18 geeft de setstand de bijkomende spanning niet helemaal goed weer, maar het vertrouwen was weer terug.

 

De derde set kon het kampioenschap veilig stellen, maar de druk was al direct heel duidelijk zichtbaar in de stand. We liepen vanaf het begin achter de feiten aan. Een flinke achterstand kwam op het telbord. Niet omdat de dames van Inter Rijswijk zo briljant speelden, maar omdat wij het nalieten te scoren. Tot soms wel 5 punten achter elkaar werd de derde bal niet gescoord en dat maakte dat we op 22-15 achterstand niet meer veel te vertellen hadden. Uiteindelijk werd de stand nog 25-19, waardoor de druk op de vierde set ineens immens geworden was.

 

Waar we de derde set KONDEN winnen, was nu de vierde set die we MOESTEN winnen. Blubber in een hele hoop beentjes, zweet op de ruggen van onze bank en publiek. Er moest keihard gewerkt gaan worden. Het ging alles behalve vanzelf. De stand ging gelijk op, voorsprongen werden weggegeven, achterstanden ingehaald. Er was weinig sprake van volleybal. Zinloze ballen vielen op de grond, makkelijke ballen werden door onszelf bijzonder moeilijk gemaakt en ook met de service kon geen gat worden geslagen. Bijkomend nadeel in met name deze set was de meneer in het wit op de bok. Bij twijfel altijd Rijswijk… Maar ook zonder twijfel was die keuze snel gemaakt. Ballen in waren uit, netfouten maakten alleen wij (ook als daar geen sprake van was) en technisch was er sprake van “Alles mag op vrijdag!”. Vanaf een stand van 23-23 werden maar liefst 3 dubieuze beslissingen door de scheidsrechter genomen en dat werd coach Eric bijna teveel. Het is maar goed dat die meneer aan de andere kant van het wedstrijdveld stond.

24-23 Setpoint voor Inter Rijswijk…

24-24 Weggewerkt door ons.

24-25 Matchpoint voor ons…

25-25 Weggewerkt door Rijswijk.

25-26 Opnieuw matchpoint voor ons…

26-26 Opnieuw gelijke stand.

26-27 Weer een matchpoint. Het publiek gaat uit zijn dak! Eén! Eén! Eén! En terwijl Jochem alweer zijn achtste filmpje startte om ons kampioenschap vast te leggen…

 

26-28!!!!! 3-1 gewonnen. Wát een bevalling! Wát een feest! Het meest lelijke punt ever maakte dat we de overwinning in de tas hadden. Een typisch chaotisch 2e klasse punt; bal op de schouder, set up op je knieën, prikbal op de man, pass van Rijswijk, up en bal in het net. Prima, het hoeft niet mooi! Een kampioenschap op basis van 1 minder verloren set dan Zovoc. Heerlijk gevoel!

 

 

De laatste teamfie 2.0 werd geschoten, de champagne werd ontpopt, de tapas aangebroken en er werd gezongen en gefeest. Uiteindelijk is het feest terug in Boskoop nogmaals ontpopt en bleef het nog lang onrustig. Wát een seizoen!

 

 

 

 

Via deze weg willen wij al onze invallers van dit seizoen bedanken voor hun inzet, enthousiasme, aanwezigheid, gouden stemmetjes, handjes op elkaar, maar bovenal… hun ENORME LENGTE! We hebben van jullie genoten en zonder jullie hadden we het niet gered. Er komt vast nog wel een huldiging en dan nodigen we jullie uit om het feestje nog eens dunnetjes over te doen met elkaar, want jullie horen erbij!