Beste leden van Timios,
Ik ben gevraagd mezelf voor te stellen en te vertellen wat ik gedaan heb en kom doen in de vereniging. Ik zal het kort houden.
Jan Zaal, woon inmiddels in Moordrecht en ben 61 jaar.
Ik speel volleybal vanaf 1970. Toen was volleybal tot divisieniveau nog een buitensport met tractorzadels op een paal voor de scheidsrechter. Er waren simpelweg niet voldoende sporthallen.
Als speler heb ik het tot bankzitter gebracht op eredivisieniveau. Niet goed genoeg voor de echte top, ook al trainde ik het dubbele aantal uren in vergelijking met de rest van het team.
Voor de rest lekker gespeeld op verschillende divisieniveaus met name in het zuiden van Nederland en België. De teams bestaan inmiddels niet meer of op zijn minst onder een andere naam.
Vanaf 1975 ben ik gaan trainen. Onder andere in Tilburg, Roosendaal, Nieuwkoop, Capelle – Krimpen – Nieuwerkerk aan den IJssel, Rotterdam, Zevenhuizen.
Bij Schovocomca in Capelle aan den IJssel ben ik in 7 jaar 5 keer gepromoveerd. Daardoor moest ik wel mijn trainerspapieren gaan halen. Anders mocht ik niet blijven trainen.
Hierdoor kwam ik in contact met het district. Daar heb ik weer 3 jaar meisjes C getraind. Ook weer (meestal) goede resultaten geboekt.
Kortom, ik hield me bezig met wekelijks 24–30 uur per week volleybaltraining of wedstrijden, eerst als speler daarna als trainer.
Natuurlijk met succes maar ook voldoende vaak met te weinig succes.
Ik ben ook een analyticus. Ik heb een digitaal analyseprogramma ontwikkeld en dit een 300 keer kunnen verkopen in Nederland en België. 1 exemplaar ging zelfs naar Selinger (Sr) in Japan.
Volleybal is volgens mij een rendement sport. 4 aanvallen binnen de 3 meter met daar tegen over 1 zwakke, 1 slechte service en 2 zwakke passes waaruit niet gescoord kan worden is een rendement van 0. Dat kon ik aantonen. De aanvaller vierde feest maar ik moest hem wisselen voor een meer rendabele speler. Dat is lastig om te vertellen, beter is laten zien.
Na een pauze van een aantal jaren ben ik trainer geworden van de Heren van Moordrecht, geen coach en geen verplichtingen meer. Van eerste divisie naar 4e klasse. Dat maakt niet uit. De onderlinge verhoudingen tussen teams en tegenstanders is gelijk. Je moet iets verzinnen om van de ander te winnen.
Door toeval (als interim trainer/coach dames 2 Zevenhuizen) kwam ik Wim tegen. Die vroeg of ik wat wilde doen.
Ik zei geen verplichtingen, geen eigen team. Maar ik wil mijn inzicht en ervaring best delen.
Een soort train de trainer. Vraagbaak. Adviseur.
Maar: uitsluitend op aanvraag van…. Alleen diegene die daar behoefte aan heeft. Anders werkt het toch niet.
Volleybal trainen is volgens geen echte wetenschap maar is meer gebaseerd op een visie. Ik wil mijn visie geven. Iedereen kan daarmee doen wat hij/zij wil.
Mij gaat het er om dat over het geven van training nagedacht wordt. Daar hebben de spelers/sters recht op. Dat wil dan ook direct zeggen dat mijn visie mag worden afgewezen. Op argumenten, zolang er maar wordt nagedacht.
Mijn eerste actie is een trainersbijeenkomst voor het nieuwe seizoen op 7 september. Meisjes C is “slachtoffer”.
Ik verwacht een leuke maar vooral leerzame bijeenkomst en zie van daar uit waar de behoefte van de trainers ligt.