Vrijdagavond 19.00 uur verzamelden de dames van het tweede bij de sporthal in Ter Aar. In het kader van teamspirit en de milieuvriendelijkheid, reden we uiteindelijk met vijf verschillende auto’s. Terwijl Jolanda heerlijk aan het genieten was van een weekendje weg, kwam Dorien vanuit Dames 3 het team versterken. Acht speelsters en maar liefst twee coaches. Eric, die ons naast training geven ook graag zou coachen, maar dit jaar maar liefst (slechts) enkele keren kan aantreden i.v.m. eigen wedstrijdverplichtingen. Vandaag toch aanwezig om de wedstrijd met ons op te starten om vervolgens het strijdveld te verlaten. En uiteraard Milan; trainer en met veel plezier ook gebombardeerd tot coach (en een beetje noodgedwongen, maar omdat hij ons zo leuk vindt…), de man die Eric heeft omgedoopt tot Kees (je weet wel… Kees Wedstrijdvrees). Milan heeft vanaf set 2 de coaching op zich genomen.
De eerste set was, zo leek, een verlenging van de warming up. Een beetje warmdraaien was het eigenlijk. Weinig communicatie, wat leidde tot veel onduidelijkheid en onzorgvuldigheid. Verder eigenlijk heel weinig nuttigs te vertellen over deze set, behalve de eindstand; 25-17 in ons nadeel.
De tweede set begon goed; Ellen deelde mee dat zij het ontzettend naar haar zin had tijdens het spel. De rest kon het alleen maar beamen en aansluitend op die woorden blies de scheidsrechter de set leven in. En wat een set! De onzorgvuldigheid en onduidelijkheid waren in geen velden of wegen te bekennen. Zekerheid, uitstraling, goede combinaties, variatie en bovenal PLEZIER! Wat een feestje. Regelmatig alle reden om luidkeels een punt te vieren. Resultaat; 15-25 en op naar de derde set.
Zelfde opstelling en eigenlijk werd deze set bijna helemaal een kopie van de tweede. Bijna, want alleen de setstand was anders; 12-25!
De vierde set was een kopie van voorgaande twee sets, alleen dan in ons nadeel. Alles was kwijt in deze set; vertrouwen, rust, zekerheid, verstand en bovenal PLEZIER. De koppies gingen hangen, het enthousiasme eruit. Zelfs time-outs en een wissel mochten niet baten. 25-14 op het bord en (zeer onnodig en stom) op naar een vijfde set. Of we dit deden om de contributieverhoging van dit jaar optimaal te gebruiken of dat we zenuwachtig werden om vier punten te halen, geen idee, maar het gebeurde.
In de vijfde set terug naar de opstelling van set 2 en 3 in de hoop dat ook dezelfde spirit terug in het veld kwam. Zo geschiedde… Zorgvuldig spel, veel plezier, hard juichen, mooie ballen, veel vertrouwen en een overduidelijke setstand; 6-15. Overwinningsdrankje en de eerste teamfie gemaakt! De teamfie; het idee is om iedere wedstrijd een nieuwe teamfie te maken met de speelsters en coaches die er zijn. Eric was helaas zelf al aan het vlammen in de Plataan, dus hij ontbreekt.
Wij hebben vandaag geleerd dat we een heel leuk team zijn, we veel lol hebben en in staat zijn om een feestje te vieren. Daarnaast zijn we ervan overtuigd dat we dit jaar in hoog tempo naar elkaar toe gaan groeien als team in het veld. De eerste trainingen hebben hun sporen nagelaten in de wedstrijd. Pas 9 oktober de volgende wedstrijd. Ruimte om de komende weken flink te trainen om dan opnieuw goed voor de dag te komen. Eerst op naar het teamuitje van 2 oktober. Wie weet wat dat nog oplevert voor de teamspirit!
Dan rest mij nog te zeggen: Dorien, bedankt!
Niiiii-kaaaaaaaaaa!